Wielka Sowa przez Przełęcz Walimską. Jeszcze tu wrócę.

Poniedziałek, 22 kwietnia 2013 · dodano: 22.04.2013 | Komentarze 14

Muszę tu wrócić bo dobrnąłem kawałek trasy leśnym traktem.Szło fajnie przez gałęzie, błota, wodę i wszystko dało się pokonać oprócz złego oznakowania szlaku.Szło dobrze do czau kiedy po zachodzie słońca zrobiło się ciemno.Ze znanego wszystkim rowerowego szlaku miałem wjechać na czerwony.Pieszy był.Jeden na początku.Rowerowego nie widziałem wcale.Poszedłem tym pod górę i jeśli dobrze obserwowałem mapę,droga powinna się wznosić.Ta którą zmierzałem po jakimś czasie zaczęła gwałtownie opadać.Jakoś nie po drodze mi było więc zawróciłem.Bałem się,że utknę tu na dobre. Wróciłem do pierwszego rozpoznanego miejsca i rozpoczął bym odwrót,gdyby nie cudeńka jakie tam zastałem. Rozległe panoramy miast w lewo od szlaku. Miliony świateł wypełniające całą dolinę i zbocza przyległych gór.Siadłem na pniaku i mógłbym tak trwać w bezruchu do rana.T kolejny powód dla którego tu wrócę.
Po dłuższej chwili ruszyłem dalej w kierunku Przełęczy Jugowskiej.Teraz szło szybciej i rozpocząłem asfaltowy zjazd w kierunku Rościszowa.Jadąc już rozmyślałem jaką to rekompensatę za niepowodzenie mógłbym sobie zrobić.Skręciłem w lewo w kierunku Michałkowej i szybko pożałowałem.O ile droga do Rościszowa była już pięknie zamieciona z piasku, o tyle ta była dwoma półmetrowymi paskami asfaltu,widocznymi spod sypkiego piasku.Zjechałem do Glinna Tam rozpoczęła się wojna nerwów.Psy duże i małe uwolnione na noc.To była jedna wielka ucieczka od domu do domu.Nigdy więcej nie wjadę po zmroku w takie zadupia.W lesie czułem się bezpiecznie.Tam zwierzęta unikają człowieka oświetlonego,na rowerze.To co dla leśnych zwierząt było powodem do ostrożności,dla zdebilałych na łańcuchach kundli było wyzwaniem.Nie wspomnę o wielkim swobodnie biegającym wilczurze w domu obok którego zapamiętałem olbrzymi stos wielkich dębowych bali.Dobra bo za dużo.Zagórze koło tamy a później Bystrzyca Świdnica ,chatynka a w chatynce pies który mnie zna i jest z nami odkąd mieszkamy w tym domu.Wychował się z dziećmi i nikogo nie zjadł.Pewnie powinienem zaprzysiąc sobie rozwagę ale po cóż było by zawołanie...Ahoj przygodo!

Zdjęcia i mapki jutro.Aż jestem ciekaw tych map.Chcę wiedzieć gdzie się spaprało.

/Trasa+z+dnia+2013-04-22+23:00





















Kolory zachodzącego słońca w lesie.










Droga nie usłana różami,miejscami było gorzej.














Widoki których się nie zapomina. Dlatego będę tu wracał niekoniecznie w dzień.




Tam szwendałem się niedawno.




Zjazd w kierunku Glinna i Michałkowej.




Kościół w Glinnie.




Tama w Zagórzu.