Przełęcz walimska po zmroku.

Niedziela, 8 lipca 2012 · dodano: 08.07.2012 | Komentarze 2

Wyjechałem po dziewiętnastej.Powrót po ciemku przez las uświadomił mi,że kupiona w sklepie lampka,nie sprawdza się w takich warunkach.Jest ładniejsza,ale na swoje wypady powrócę do swojej,świecącej około piętnastu godzin bez ładowania samoróbki
z ledem,zasilanej małym,żelowym akumulatorkiem.Z uwagi na ten mankament,zjazd odbywałem z prędkością niewiele większą niż podjazd.Ścieżki piachu i żwiru z małymi okrągłymi kamykami,naniesione podczas minionych burz,rozpoznawałem dopiero po chrzęście pod kołami połączonym z charakterystycznym wahnięciem.
A było to tak.Pomyślałem,że przejadę dzisiaj 56 km,podjeżdżając połowę trasy w kierunku przełęczy.Musiałem zatem przy dwudziestym ósmym kilometrze zawrócić.Przy schronisku,czy też wyciągu "Wielka Sowa",zabrakło mi do szczęścia 400m. Pomyślałem dojadę to do końca i wracam.Tam Tam wpadła mi do łba myśl. "Dlaczego nie trzydzieści"? A kiedy stuknęło trzydzieści wymyśliłem,co nie było wcale trudne,że do szczytu już niedaleko.Nie było mi ciężko.Jechałem równiutkim tempem,tym samym,niezależnie od pasującego mi przełożenia.Prawdziwa przygoda zaczęła się dopiero wtedy,kiedy wyjechałem z lasu i za Rościszowem,"otworzył" się nieco szerszy horyzont.Okazało się,że całe niebo rozświetlają błyski.Błyśnięcia z kierunku Bielawy,Ząbkowic,nad Dzierżoniowem i najgorsze w lewo w kierunku Wzgórz Kielczyńskich.Cała Prawa strona aż do konturu Ślęży pokryta była granatowo-czarnymi chmurami a ta z lewej olbrzymia,wypiętrzona wysoko chmura o kształcie kowadła,trwała nieruchomo.Tu miało miejsce jakieś złowrogie widowisko.Wszystko działo się wewnątrz chmury rozświetlając ją od środka i ujawniając jej kłębowiska.Światło nie wydostawało się za jej kontur widoczny na tle jasnego nieba.Kiedy minąłem Jędrzejowice,miałem to widowisko na wprost oczu.Zdarzenia o takim zasięgu i przestrzeni,nie widziałem jeszcze nigdy.

Mapkę stworzę jutro.Czas do wyrka.
Ahoj przygodo..